little princess, so sure you're right

mrshumphrey

LARISSA 'LUX' LISBON

Kiedy byłam mała, chciałam zostać księżniczką. Właściwie nadal tego chcę. Dlatego wołają na mnie Lux – bo wszystko we mnie jest luksusowe. A tak naprawdę wszystko i nic.
Każda księżniczka ma swoją wieżę i ja też ją mam. Moją wieżą jest moja dusza, ekskluzywna apoteoza marzeń przeciętnego człowieka, luksusowa skórzana sofa, na której wylegują się moje sny. Jestem luksusowa, bo nie jestem dla każdego, w końcu o to chodzi w luksusie, prawda? Mam swoje zasady. Nie noszę spódnic w drugi czwartek miesiąca i nie rozmawiam z nieznajomymi. Do łóżka idę na szóstej randce i oczekuję słoneczników na każde urodziny. Wymyśliłam sobie wysoki próg i dopuszczam do siebie tylko tych, którzy są mu w stanie sprostać. Przecież ludzi łatwo da się skatalogować albo przynajmniej podzielić na dwie części – tych, co mają i tych, co nie, tych, co lubią i tych, co nie, wreszcie tych, co są i tych, którzy nie są. Więc ja sobie podzieliłam – na tych, którzy się nadają i na tych, którzy się nie nadają.
Ci, którzy się nadają... to oni tworzą mój luksus. Myślą, że to ja tego od nich wymagam, ale to nieprawda - bo to oni wymagają tego ode mnie.
Ja jestem raczej przeciętna. Nie jestem ani przebojowa, ani nieśmiała. Nie jestem ani wesoła, ani smutna. Generalnie jestem niezbyt Lux. Tak mnie określa Blaise – „niezbyt Lux”. Bo we mnie nie ma nic zbyt. Jestem jak równo rozłożone szale wagi, jak jabłko przecięte idealnie na pół, jak kartka złożona tak, że nie wystaje nawet milimetr. Wszystkiego jest we mnie po równo i to mnie strasznie denerwuje.
Pewnie dlatego jest tak, że kiedy spotykamy się wszyscy, nagle odsuwają mnie na dalszy plan, przestają być na moje usługi. Nawet mi to pasuje, dają mi wolne od bycia księżniczką, dają mi wolne od bycia Lux. Jestem Lux, bo oni tego chcą, to dla nich przywdziewam berło i koronę, a gdy przestają chcieć – jestem po prostu Larissą. Od czasu do czasu muszę nią być.